In mijn rechteroor klinkt het gesuis van rubber over het asfalt van de N3. Links van mij hoor ik de stilte. Niet als het uitblijven van geluid, maar als een actieve, aanwezige stilte. De stilte van het wateroppervlak, de stilte van geen mensen (of honden) in de buurt, de wind-stilte. Misschien loopt het parallel met het verschil tussen iets vergeten en iets bewust niet herinneren.
“Stilte” – wat een ellendig gekozen woord overigens, met die harde T – klinkt altijd een beetje saai. Er is dan niks te horen. Mensen worden gek als ze geen muziek in de auto hebben. Maar stilte moet je denk ik meer zien als iets omarmbaars. Iets waar je leegte mee kunt vullen. Enjoy the silence!
Maar wat is stilte als het niet een negatieve vorm van geluid is? Dan is stilte een mogelijkheid waarbinnen je dingen kunt horen (jezelf?) die je niet hoort als het niet stil is.