(Een reactie op deze FB-post)
Een vriend van mij heeft iets met mensen die hun armen weid uitspreiden: om te zwaaien, om te balanceren, omdat ze te veel ijzer in het bloed hebben, om te provoceren, om wat voor reden dan ook; het resulteert bewust of onbewust in een Jezusfiguur.
Als je er op gaat letten komt die pose keer op keer terug, bijvoorbeeld in films. Maar niet alleen het beeld van Jezus als pose, maar ook als karakter. In ieder verhaal, in iedere film zit iets wat te herleiden is op Christus. De (anti-)held van een film kan dat heel goed zijn, maar het zou ook zomaar een onopvallend sleutelfiguur kunnen zijn.
Die gedachte is wat betreft terug te leiden op de idee dat ieder verhaal bewust of onbewust wijst op een onderliggend verhaal. Tijdens deze toespraak legt Tim Keller uit hoe J.R.R. Tolkien C. S. Lewis ervan probeerde te overtuigen dat het christendom geloofwaardig was:
v.a. 24.30
McKee: “I’ll tell you a secret. The last act makes a film. Wow them in the end, and you got a hit. You can have flaws, problems, but wow them in the end, and you’ve got a hit. Find an ending, but don’t cheat, and don’t you dare bring in a deus ex machina. Your characters must change, and the change must come from them. Do that, and you’ll be fine.”
He, dat heb ik niet van mezelf hoor. Lees bijvoorbeeld hier eens:
http://www.blikoponeindig.nl/artikelen/bezinning-op-film/667-het-perfecte-sprookje.html
O, ik dacht dat jij echt zo’n genie was
Grappige site: blikoponeindig. Met sterren-waardering, daar houd ik wel van!
aanbevolen!