De 10 pop albums uit mijn kast die mij het meest doen in chronologische volgorde:
Neil Young – 1975 – Tonights the Night
Gemaakt na en over het overlijden van roadie en vriend Bruce Berrie. De emotie druipt er vanaf. Niet zoals bij een soap, maar zoals bij iemand die geraakt is in het meest existentiële deel van zijn leven.
Pink Floyd – 1977 – Animals
Het heeft een keer of 15 maal spelen geduurd voordat ik deze cd in de auto verwisselde voor een andere. Dat verdient een plaatsje in de top 10.
Van Morrison – 1986 – No Guru No Method No Teacher
Spiritueel album van Van waarbij op bijna bovennatuurlijke wijze zijn rauwe stem perfect samensmelt met de melodieuze muziek. “It don’t matter what they say, it don’t matter what they do. All that matters is: my relationship to you.” Het rijmt, maar toch is het waar.
U2 – 1993 – Zooropa
Thema-albums kunnen goed uitpakken. U2 pusht het cyber-pop idee tot het uiterste en profeteert tegen een soort virtuele wereld waarin alles maakbaar en haalbaar is. Johnny Cash maakt het album af: ”They say they want the Kingdom, but they don’t want God in it.”
Jeff Buckley – 1994 – Grace
Ik weet nog dat ik in Rotterdam op de metro stond te wachten en toen Grace hoorde op mijn (jawel) MiniDisk speler. Dit – dacht ik – is perfect!
16 Horsepower – 1998 – Low Estate
Het was even twijfelen tussen dit meer traditionele album en de rocker “Secret South“, maar de sfeer gaf de doorslag. Overigens staat er naast volksmuziek en country genoeg rots op dit album. Ook het enige 16 HP album met Denver Gentlemen gitarist/zanger Jeffrey Paul Norlander. Zonde, zonde, zonde dat hun wegen slechts één maal kruisten.
Zita Swoon – 1999 – I Paint Pictures on a Wedding Dress
De sympathieke Stef Kamil Carlens levert een album af waarop alternatief en luisterbaar gecombineerd worden zoals ik dat nog nergens anders ben tegengekomen. De maten en melodiën wisselen soms per maat van toonsoort en ritme, maar het blijft muziek, of beter: het blijven liedjes.
Eels – 1999 – Daisies of the Galaxy
Lekkere popliedjes. Een conceptueel album noemt een recensist het. Mwa… Prima concept in dat geval. Jammer van dat gevloek. Is dat functioneel?
Coldplay – 2005 – X & Y
Chris en zijn mannen zijn niet bang voor een orgel met strings erover. Mooi gitaarwerk, prachtige liedjes. Misschien wel de plaat die ik het meest geluisterd heb.
Ryan Adams and the Cardinals – 2008 – Cardinology
“Papa, is dit je favoriete liedje?” “Hoezo?” “Nou, omdat je hem meezing.” “Hmm… misschien wel ja.” Het is in ieder geval Adams eerste evenwichtige album, met stevige rockers en subtiele emo-indie-rock en meeslepende country-rock. (Ik pluk ook maar even wat termen van het web). Wie kan er zo pakkend zingen over Cobwebs?