[Ik verkondig de blijde mare van gerechtigheid in een grote gemeente. Psalm 40:10]

Wat gaan er vandaag de dag een hoop liedjes over hoe zielig we zelf wel niet zijn. De meest uiteenlopende oorzaken lijken hieraan ten grondslag te liggen. Van mijn vriendje heeft een ander via ik snap het leven allemaal niet meer en je hebt me belazerd naar ik wil zelf een ander vriendje. Niet dat ik er over klaag hoor! Ik constateer het enkel.
Misschien is het gewoon een afspiegeling van het huidige westerse denken en leven. De buren van mijn collega MOETEN de auto voor het huis kunnen parkeren, anders zijn ze helemaal overstuur. Klinkt alsof mensen stomme neuzel eisen aan het leven, aan anderen, aan zichzelf stellenzodat ze zich lekker kunnen ergeren. (’iets te klagen en toch niet gelukkig’).
Misschien kunnen we het niet verkroppen dat we het zo frikking goed hebben? Is de mens van nature op zoek naar meer, groter, lekkerder en nog meer.
Uberhaupt zijn er voor een saaie, getrouwde man met twee honingdruppels van kinderen, een baan, een soort auto, een hoger doel etc. haast geen aansprekelijke liedjes meer.
Het gros van de liefdesliedjes gaat over nieuwe of oude liefjes, nou na bijna 10 jaar verkeren is het allemaal niet meer even nieuw en zijn oude liefjes volledig irrelevant. Dan al die protestnummers (klaagzangen) heb ik verder ook niet veel mee. Zie je mij al lopen in een demonstratie tegen de bezetting van Uznugal door Abverstan? Welke thema’s resten ons? Gangstarap - nah. Meisjes die over hun dode cavia zingen - niet mijn ding.
De ellende is dat het genre waarin ik me als een gup in het water in zou moeten voelen dan qua inhoud wel ok is, alleen qua tekstuele en muzikale esthetiek zo marginaal is. Gospel.