[Ik verkondig de blijde mare van gerechtigheid in een grote gemeente. Psalm 40:10]

“Dit is de tijd van Elia” zingt een Opwekkingsnummer en ook: “van zijn dienstknecht Mozes” en zo komen er nog een aantal Oud Testamentische personen langs, die zo hun eigen kenmerken hebben die dus volgens dit nummer ook vandaag aan de orde zijn. Elia: “die ‘t woord van de Heer tot ons spreekt” en David: “wij maken de tempel gereed.”

In zijn boek “God doet recht” probeert dr. A van der Beek duidelijk te maken dat dit nu juist niet de dagen van Mozes e.a. zijn. Dit zijn de dagen van Jezus Christus. We leven nu in de tijd van van de verlossing. Die verlossing is volgens van der Beek niet een moment, een omslagpunt, maar een periode. En wel een die in de bijbel wordt omschreven als zijnde een van “barensnood”. Een pittige tijd, maar wezenlijk anders dan voor de komst en het sterven van Christus. Misschien goed samengevat: dit is de tijd van een stervende en opstaande Christus.

Oswald Chambers zegt: “The greatest note of triumph that ever sounded in the ears of a startled universe was that sounded on the Cross of Christ - It is finished.” En G. K. Chesterton sluit daar in The Everlasting Man op aan door te zeggen dat de wereld voor goed veranderd is sinds Jezus komst. De oude religies zullen niet meer kunnen bestaan nu gebeurt is wat er gebeurd is.

Niet dat we dat Opwekkingslied nu direct uit de boeken moeten scheuren! Maar een kleine aanpassing is wellicht op de plaats:
mannen: Dit is de tijd van Elia
vrouwen: niet
allen: die ‘t woord van de Heer tot ons spreekt sprak.

Iets in die trend.

Toen (dit) zich gisteren in onze voortuin afspeelde moest ik denken aan een andere keer dat het in onze buurt wemelde van de supporters en hooligans. Ik fietste richting een flinke groep reuzen die van mij afliep. Voordat het moment kwam dat ik ze in zou halen dacht ik: laat ik mijn versnelling maar een tandje hoger zetten; daar moet ik rap langs. En dus draaide ik aan het linker wieltje naast het handvat op mijn net nieuwe fiets. Daar zat echter niet de versnelling, maar mijn bel. Een lief Ping schalde dus door die bewuste avond en een dozijn kale hoofden draaide zich in mijn richting.

En daar bleef het bij, getuige het feit dat ik dit nog gewoon kan typen.

Wat een naar woord: stilte. Het is zo paradoxaal. Je kan het niet denken over een kabaal van gedachten, begrippen en ideeën walst de inhoud van het begrip weg. En dan de klank: met zo’n harde S en scherpe T (twee zelfs). Bah. Silence is iets beter, maar niet significant. Niet dat ik zo’n woord-puurist ben, maar wel als het om stilte gaat. Want stilte (bah) is zo belangrijk en zo schaars. Stilte is niet alleen een uitblijven van geluid, maar een ruimte om je te legen, te uit-en; gel-uit.Vandaag ervoer ik stilte; door het blaffen van honden en razen van auto’s heen. Op een grasveld. Het verlangen naar stilte is al rijke zegen. Halfway there.

We zouden iets moeten bedenken om stilte in waarde te herstellen. Bijvoorbeeld: misschien kunnen we het anders brengen: “windstille nacht in de woestijn” Een beeld wegzetten. Daar zit dan wel dat ene woord weer in inderdaad. Maar het idee is geboren. Dit dan: Leme leemte. Of: Diep in zee. Of een nieuw woord: “Holo.” Sorry -