[Ik verkondig de blijde mare van gerechtigheid in een grote gemeente. Psalm 40:10]

In het verhaal van de goede herder heb ik lang de herder nogal dom gevonden. Voor de niet-bijbel-kenners onder ons: Een herder heeft een kudde van 100 schapen. Eén ervan blijkt plots te missen. Wat doet de herder? Die laat de andere 99 schaapjes in de kou staan om die ene op te zoeken. On-ver-ant-woord!

Later begint het in mijn wollige hoofd te dagen, dat die herder helemaal uit zijn stekker gaat, om dat ene schaap. Juist het punt wat ik een beetje dom vond aan deze vertelling, blijkt de kern. Als je opeens één van je kinderen mist, ga je echt niet eerst de ander 13 opsluiten, dan schiet je naar de waterkant, of naar buiten. Dan denk je nergens anders meer aan dan: mijn kind! Dat ene kind!

De kern van het verhaal van de goede herder is dat God ons buitensporig lief heeft. Buiten zinnen is Hij als Hij je mist.

Goed - tot zo ver een mooie protestantse preek. Maar dan? Welnu. (ik tik het nu allemaal in een minuut, maar ik heb er jaren over gedaan dit te beseffen…) Vrijwel alle priesters, profeten, apostellen, theologen, Grote Namen in het Kleine Christelijke Wereldje, dominees en pastoors hebben ons weten te vertellen dat wij zo van anderen moeten houden, zoals God van hen (en ons) houdt. Dat is dus: buitensporig veel. Doe ik dat?

Nee.

Stel er wordt binnenkort een collega van mij ontslagen. Zit ik daar echt mee? Stel het zal niemand een zier schelen dattie weg is, omdat het een asociale, luie egotripper is. Zeg ik dan tegen hem: ik wil vanavond bij je eten?

Gelukkig is God genadig en geduldig en zoekt Hij me op, zodra ik weer eens afdwaal.

Momenteel lees ik ’s avonds voor het slapen gaan Dietrich Bonhoeffer zijn Verzet en overgave. Dit 400 pagina’s tellende boek is een verzameling brieven van en naar Bonhoeffer naar en van zijn familie en naaste vrienden.

Het is een boek dat enorm helpt de dag te relativeren. Het meest bizarre aan het boek is, dat ondanks dat je weet hoe het afloopt (slecht), die man zo hoopvol kan schrijven, dat het lijkt alsof het toch goed gaat komen. Niet dat hij hoopvol is (over zijn aardse toekomst), maar het zelfvertrouwde beeld dat hij creëert is hemelhoog. Door zo te schrijven probeert hij zijn ouders gerust te stellen, wat maar deels lukt.

Het relativerende aan het boek is, dat voor iemand met 10 vierkante meter wereld en een bijna dodelijke sleur de wereld groter kan zijn dan die van iemand die de hele wereld afreist en nooit het zelfde doet.

De sleur in de brieven zelf bestaat uit zijn constante vraag naar boeken, zijn dankwoorden voor als hij die boeken krijgt en dus zijn geruststellende woorden. Tot nu toe (ik ben op de helft) heeft hij die sleur nog maar één keer doorbroken toen hij zijn angsten uitstortte in een brief aan Eberhart Bethge, zijn zwager en beste vriend.

In de kleine cel houdt de dappere dominee een speurtocht naar zijn identiteit, de identiteit van de mens en de identiteit van de christen: “Alleen wie de onuitsprekelijkheid van Gods naam kent, mag wel eens de naam Jezus Christus uitspreken. Alleen wie zo houdt van het leven en de aarde, dat met verlies hiervan alles hem verloren schijnt, mag in de opstanding der doden en een nieuwe wereld geloven. Alleen wie zich plaatst onder de wet Gods, mag ook wel eens over genade praten. En alleen als de toorn en de wraak Gods geldende werkelijkheden blijven, kan ons hart misschien geraakt worden door vergeving en liefde voor de vijand.”

De brieven van Dietrich’s vader, een in die tijd bekend en geliefd psycholoog, en zijn moeder zijn tekenend voor hun karakters, en daarin ook voor die van hun zoon. Dietrich lijkt de humor en intelligentie van zijn vader te hebben en de liefdevolle zachtheid van zijn moeder. Hartverscheurend hoe deze twee oude mensen zich staande proberen te houden in een verliezend, platgebombardeerd Duitsland terwijl hun zoon wegkwijnt in een cel.

Soms lijk je bij Bonhoeffer iets van een schuldgevoel hierover te lezen. Als hij dit had geweten, had hij dan ook meegedaan? Zou hij dan ook zo radicaal zijn geweest? Waarschijnlijk wel.

Ik sommeer mijn zoontje een boek uit te gaan zoeken op zijn kamer, om te lezen voor het slapen gaan, zodat ik nog even naar de wc kan. “Mijn kamer donker” protesteert hij, maar dan: “o, nee mijn kamer licht!” Ik mompel: “Dat hebben de monsters gedaan,” maar gelukkig hoort hij het niet.

Hij is lekker met de Lego (c) aan het spelen als ik hem naar bed wil gaan brengen. Dus zoek ik zelf maar een boekje uit. Nijntje (c) (hoi, hoi) in de sneeuw (wat een pret), waarin (hoi, hoi) Nijntje (c) een zielig vogeltje redt (hoi).

Het huis is stil, Esther werkt; de parels slapen; tijd om weer eens flink te bloggen!

Op Wikipedia lees ik een aantal theologisch interessante zaken over kerst. De ster die de wijzen (magiers) volgen zou van “kwaadschikse herkomst” (kunnen) zijn. De ster moest ertoe bijdragen dat Herodus Jezus zou vinden om hem zo te kunnen doden. Als dat zo is, dan wacht God pas met ingrijpen tot die wijzen zo’n beetje al weer bij Herodus zijn om te zeggen waar de nieuwe koning zich bevindt. Dan pas dromen ze dat ze er niet langs mogen. God neemt risico’s (C.S. Lewis)

Ook zie ik dat Luther de kerstboom heeft goedgekeurd en dat die verwijst naar de boom in de hof van Eden. De ballen verwijzen naar de vruchten. De piek naar de ster. Die was er ook al in Eden? Nee-hee; het is boom met Eclectistische trekjes…

De kerststal werd door Franciscus van Assisi voor het eerst in 3d gelanceerd. Enfin. Ik vergeet die ellendige quotes iedere keer: “Maybe the Star of Bethlehem wasn’t a star at all…” Neil Young.

Kerst zou een feest van euforie moeten zijn. Go tell it on the mountains!!! Over the hills and everywhere. Als we die drang niet ‘river deep and mountain high’ hebben zit er iets fundamenteels mis. Dan kennen we niet de ware aard van Kerst: Gods bemoeienis met de wereld. Met ons. Gods keus om de mens te scheppen was de keus zelf daarvoor te willen lijden. Die stap – dat is kerst.

Euforie! Verblijd je erover dat je naar de hemel mag. Bij God wonen! Verblijd je erover dat God zijn woonplaats heeft verkozen onder de mensen. God wil bij ons wonen.

Dus misschien moeten we door een kerstviering de bijzonderheid van Gods karakter weer leren kennen.

Wat gaan er vandaag de dag een hoop liedjes over hoe zielig we zelf wel niet zijn. De meest uiteenlopende oorzaken lijken hieraan ten grondslag te liggen. Van mijn vriendje heeft een ander via ik snap het leven allemaal niet meer en je hebt me belazerd naar ik wil zelf een ander vriendje. Niet dat ik er over klaag hoor! Ik constateer het enkel.
Misschien is het gewoon een afspiegeling van het huidige westerse denken en leven. De buren van mijn collega MOETEN de auto voor het huis kunnen parkeren, anders zijn ze helemaal overstuur. Klinkt alsof mensen stomme neuzel eisen aan het leven, aan anderen, aan zichzelf stellenzodat ze zich lekker kunnen ergeren. (’iets te klagen en toch niet gelukkig’).
Misschien kunnen we het niet verkroppen dat we het zo frikking goed hebben? Is de mens van nature op zoek naar meer, groter, lekkerder en nog meer.
Uberhaupt zijn er voor een saaie, getrouwde man met twee honingdruppels van kinderen, een baan, een soort auto, een hoger doel etc. haast geen aansprekelijke liedjes meer.
Het gros van de liefdesliedjes gaat over nieuwe of oude liefjes, nou na bijna 10 jaar verkeren is het allemaal niet meer even nieuw en zijn oude liefjes volledig irrelevant. Dan al die protestnummers (klaagzangen) heb ik verder ook niet veel mee. Zie je mij al lopen in een demonstratie tegen de bezetting van Uznugal door Abverstan? Welke thema’s resten ons? Gangstarap - nah. Meisjes die over hun dode cavia zingen - niet mijn ding.
De ellende is dat het genre waarin ik me als een gup in het water in zou moeten voelen dan qua inhoud wel ok is, alleen qua tekstuele en muzikale esthetiek zo marginaal is. Gospel.

Met onze kerk zijn we van start gegaan met de 40 doelgerichte dagen. Ook het jeugdgroepje waarbij ik gitaar mag spelen doet natuurlijk van harte mee. Iedere dag moet ik Nico smssen dat hij Efeze 2:10 moet lezen. Aan het eind van de week zou het leuk zijn als iedereen het uit zijn hoofd zou kunnen kennen.

Ook lezen Esther (mijn vrouw) en ik braaf iedere dag een hoofdstuk uit het bijbehorende boek van Rick Warren (ik kan zo snel niet op de titel komen).

Ook al denk ik dat dit 40DD gebeuren onze gemeente veel goeds zal doen, en sta ik er volledig achter, toch denk ik dat er iets diepers is waar we ons als kerkgangers eerst en bovenal op zouden moeten richten. 40ID. Veertig identiteit gerichte dagen.

Ik puzzel de laatste tijd veel met het begrip identiteit. Soms denk ik dat het meer en meer iets aan het worden is dat je aandoet, als een jas, en steeds minder iets waarvanuit je leeft. Alsof je een identiteit doet in plaats van bent.

Oswald Chambers heeft ook een en ander over identiteit en identificatie geschreven (zie) wat zich allemaal misschien het beste laat samenvatten in dit citaat: “Identification with the death of Jesus Christ means identification with Him to the death of everything that never was in Him.”

Vrij vrij vertaald: de Christen krijgt een nieuwe identiteit doordat de oude kan sterven. De nieuwe identiteit is gelijkvormig aan die van Jezus, en wordt door Hem gegeven en gevormd.

Vanuit die nieuwe ID komt dan ook een nieuw doel. Misschien ligt het dichter bij doelgerichtheid dan ik denk. Maar doel-gericht klint soms zo doen-gericht. En doen is prima, maar het moet voorkomen uit zijn.

Rick schrijft dat ‘wat we met Jezus doen‘ bepalend is voor waar we de eeuwigheid zullen doorbrengen. Volgens Jezus zelf is het feit of Hij ons kent daarvoor bepalend. En of je iemand kent heeft meer te maken met wie hij is dan met wat hij doet.

“He kissed his boy as he lay sleeping then he turned around and headed home again” Nu wil ik niet ieder stukje met een Paul Simon zinnetje afsluiten, maar bij deze zin heb ik het idee dat hij een profetie over zijn eigen geloof zingt. Continuu flirt hij met geloof, christendom, God, de Heer, maar daar blijft het bij. Kusjes en knuffelen maar wakker maken ho maar. Hij laat zijn nieuwe leven sluimeren, slapen onder een comfortabel dekentje.

Een vriendin van mij is kustschilder van beroep. Door haar huidige schildersblok is ze gaan zoeken naar nieuwe thema’s en stuitte daarbij op het verhaal van de vrouw van de koning van Persië; Xerxes. Volgens het bijbelverhaal Esther heette Xerxes Ahasveros en zijn vrouw Vasti. Twee opmerkelijkheden aan het feit dat deze kunstige schilder zich op dit verhaal stort.

In de eerst plaats had ze, toen ik haar leerde kennen had ze een grondige afkeur van alles wat maar naar religie riekte. Zo grondig dat we discussies kregen die niet meer gezellig waren, waarbij zij een rood hoofd kreeg en ik begon te hyperventileren en we aan het eind allebei een beetje zoiets mompelden als; nou ieder zijn ding. Nu is het niet zo dat ze vandaag de dag het evangelie omarmt, maar toch is ze blijkbaar zo ver dat ze boekjes koopt over vrouwen (haar vaste thema) in de bijbel, en daar dan iemand uitkiest om te schilderen.

Ten tweede zien wij als Christenen in het verhaal van Esther Vasti vaak als een soort tweederangsspeler, een figurant. Maar mevrouw de schilder geeft haar een prominente hoofdrol. Om zich over haar schildersblok heen te werken is ze zich gaan richten op uitdrukkingen. Koningin Vasti is een vrouw met ballen, als ik het zo mag zeggen, want ze heeft haar topfunctie (understatement) over voor haar principes. Wat? Ik een speelpopje? Bekijk het. Kunnen wij wellicht ook nog wat van leren.

Meier Shalev schrijft ook iets over het boek Esther. Dat Esther eigenlijk de wet van Mozes breekt door een niet-Jood te trouwen. Daarmee red ze het volk dat de wet van Mozes in zich draagt. Kunnen we misschien ook wat van leren.

Om wat vulling te geven aan mijn blogje en een plekje voor mijn boekje combineer ik een eerder geschreven werkje en mijn huidige weblog. Het zijn wat tiksels over mijn opa en voornamelijk oma en het is een paar jaar terug geschreven, toen Esther en ik nog in Rotterdam woonden en ik zin had een boekje te schrijven. Namen van ooms en tantes en dergelijken zijn verandered in verband met de privacy. Voor het geval dit nog eens gelezen gaat worden…

Ze zullen de catagorie “Het Witte Huis” gaan vullen, naar de titel van het boekje. Veel leesplezier…

“Weet je wat het is met dit boek?”, vroeg ik aan Esther op weg van het station naar oma, “Wat hij wil zeggen is goed, ik bedoel z’n principes en zo, en de stijl is natuurlijk ook goed, leest lekker, de karakters zijn ook echt mensen, maar de karakters zèlf en w

Voor de kerstdienst in onze kerk heb ik een idee. Het is nog erg conceptueus, maar ik denk dat er wel wat in zit. Het idee is: de gebouwen van het kerstverhaal te nemen als beelden voor je leven. Ben je een herberg waar alles en iedereen welkom is; alles mag en prima is, dan is er uiteindelijk geen ruimte voor de hemelse Koning. Ben je het paleis van Herodus, en omring je je met tirannen en laat je je leven beheersen door de ‘high and lofty’ dan komt Jezus niet eens in de buurt! Ben je een tempel en probeer je ruimte te bieden voor andere dan je eigen aardse zaken, dan zou, zoals bij Simeon, je leven nog wel eens tot zijn doel kunnen komen. Saulus was een oprecht religieus man; daar kwam Jezus ook langs.

De kribbe staat dan natuurlijk voor nederigheid, simplicity, openheid.

Chesterton schrijft over kerst dat alle type mensen er zijn. Koning-filosofen en eenvoudigen. Bij de kruisiging zijn de heersers der aarde en minsten van de minsten verzameld. Ik ga het opzoeken en citeren. Later. Nu Radiohead:

“I wish it was the 60’s - I wish I was myself, I wish, I wish, I wish that something would HAPPEN!” (the Bends)

Edit: andere quote: “Simeon zegende hen en zei tegen Maria, zijn moeder: ‘Weet wel dat velen in Israël door hem ten val zullen komen of juist zullen opstaan. Hij zal een teken zijn dat betwist wordt, en zelf zult u als door een zwaard doorstoken worden. Zo zal de gezindheid van velen aan het licht komen.’” Luc 2:34-35

Meer en meer vermoed ik dat de dagelijkse nieuwsberichten over mensen die perverse gruweldaden uithalen niets dan voedsel voor onze ziekelijk nieuwsgierige en vergelijkende geest zijn. We halen stiekem een kick uit de berichtjes die iedere dag wel op de radio zijn of de kranten vullen. Ik hoef niet eens voorbeelden te geven, iedereen weet waar ik het over heb.

Het punt is: als we er naar luisteren of het lezen, hoeven we niet na te denken over ons eigen leven. Over wat wijzelf verkeerd doen, of over hoe we zelf zijn. In vergelijking met mensen die … doen zijn wij engelen. Daarom horen we het zo graag; niet uit medelijden of liefde voor onze medemensen. Freaks zijn er altijd geweest. Voor … was er … en daarvoor … en daarvoor … en uiteindelijk ergens in het begin Kain. Het is geen nieuws.

Dus ik luister er niet meer naar en ik lees de 12 berichtjes over 1 freak niet meer in mijn Bloglines. En als ik het per ongeluk toch opneem dan denk ik er maar niet te veel over na. Daar komt een ongezonde angst uit voort en angst is de tegenspeler van de liefde. Laat ik daar maar eens mee aan de slag gaan. Met iets concreets, iets waar ik wel iets mee kan. Si!

“I saw a war widow in a launderette / Washing the memories from her husband’s clothes / She had medals pinned to a threadbare greatcoat / A lump in her throat with cemetery eyes” Marillion Threshold van Misplaced Childhood.

De twee belangrijkste dingen in het leven zijn liefde en de dood. Want bijna alle liedjes gaan over de liefde en bijna alle boeken over moord. Kort door de bocht? Ho ho; dit is een brainstorm; daarbij wordt geen commentaar verwacht. Liefde en de dood dus. Die twee komen elkaar tegen in Hooglied 8; iets als: de liefde is sterk als de dood. In de (al-)oud testamenische periode had men het niet zo op de dood, omdat de gelovigen van toen nog dachten dat je na je leven naar een soort grijze, saaie Hades ging en de Atheïsten nog dat het gewoon overging. Afgelopen; klaar.

En dan komt de hoogliedschrijver er opeens tussen met; ehm: ideetje: de liefde die is minstens net zo sterk hoor. Hoe schoon!

Als God zijn invasie niet bij Abraham zou zijn begonnen maar anno 2006, dan had hij een stel koene gasten voor zich laten bloggen denk ik. Want laten we wel wezen; de Bijbel is ook een soort groot blog-boek, waarin honderden hun verhaal delen. Waaronder dus de wijze en revolutionaire Salomo.

“Het universum is groter dan de mens, omdat het de mens verplettert. De mens is groter dan het universum, omdat het universum niet weet dat ze de mens verplettert.” (erg) vrij naar Pascal

Gisteren mijn eerste Wikipedia-artikeltje getikt! Dat levert niets op toch, zou je denken, maar je kan ook denken: het is gratis. En het schijnt goed te zijn voor de Google PageRank van een pagina, als er veel naar gelinkt wordt, en wat wil een mens nu nog meer dan een goede PageRank?

Nou weinig. Als je net een nieuwe site hebt, waarop je thee verkoopt, maar er komt niemand op, omdat je Rank nu eenmaal 0 (nul) is, dan denk je aan weinig anders dan aan de status van je site. En aangezien het je Rank goed doet als er relevante links op andere sites staan, heb ik dus dat artikeltje geschreven met een link naar mijn sjieke winkel en u snapt het al, kwak ik er hier ook een.

Thee-ma is een webwinkel waarop alleen thee van de allerhoogste kwaliteit wordt aangeboden. Het schijnt dat ze er losse zwarte thee, witte thee, groene thee en oolong verkopen. Maar ook kruidenthee, zoals Chai en kruidenmelanges zoals Sterrenmix en Vitaknall. De verwerkings- en verzendkosten zijn waarlijk belachelijk laag, al zeg ik het zelf.

Zo; nu eerst maar eens lekker ontbijten, met een flinke pot Yunnan.

En dan een quote. “And nothing else compares.” van Coldplay uit “Clocks” meen ik. Hoorde ik gisteren in de auto en het bracht me aan het denken over de unieke staat van alles. Niets is het zelfde; in die zin dat iedere molecuul zijn eigen coordinaten heeft in deze wereld, dat iedere microseconde anders is, dat iedere plek continu veranderd en zijn eigen emoties oproept, die continuu veranderen. Wat mooi! Ik had gisteren een euforisch moment in mijn oude, gammele Susuki Swift dankzij mijn oude, krakkemikkige radio waarop een Ierse zanger zijn liedje zingt.

En nog een. Een klant. Of ten minste dat dacht ik. Met een semi-collega’tje aan de praat over mijn eerste klant, toen ze zei dat haar man ook wel mijn klant wilde worden. Ik begon al jip-pie! te denken. Maar toen overviel een duistere gedachte mij. De man van mijn semi-collega wil namelijk een website voor zijn praktijk in… magnetiseren. Nou, wat een dilemma idd zult U denken. Rood of blauw, noord of zuid. Nu is misschien niet iedereen zo’n ‘biblethumpin fool’, maar zo heeft deze magnetiseur mij uitgelegd; magnetisme is genezing door een hogere *ongedefinieerde* macht. Welke? Ik weet het niet. En hij ook niet. Maar hij weet iig wel dat het niet die ene Grote Macht van de Katolieken is.

Ook al betreft het de helft van mijn klanten; toch kan ik dit niet doen. Ik kan iemand die mensen door onbekende machten geneest niet ondersteunen. Wel in zijn leven en wandel, maar niet in zijn handel. Het is een schat van een vent, begrijp me goed. Heeft absoluut het beste met iedereen voor, maar ik ben toch bang hier de lijn te moeten trekken.

Omdat dit mijn tweede post is wil ik de schop er even wat dieper inzetten en een al iets langer woekerend dilemma naar boven halen.

Als wij (ik richt me even tot het kleine westerse christelijke wereldje) echt geloven

1. Dat onze God een levende God is en
2. Dat onze God geneest

zouden wij ons dan niet veel meer moeten verdiepen in Reiki, magnetisme, healing sessies (bijv. door muziek), etc. etc.? Met andere woorden; zouden wij niet minder bag moeten zijn onze handen vuil te maken aan het bovennatuurlijke en proberen te ontdekken welke machten en krachten van God komen?

De opleiding die mijn ex-potentiele-klant deed is een officieel erkende opleiding met alles erop en eraan, waar de macht die de genezing mogelijk maakt buiten beschouwing wordt gehouden. Kunnen wij als christenen niet ook uitzoeken of we voor zo’n opleiding in aanmerking komen en daar in Christus naar toe gaan? Ons beschikbaar stellen als heelmeesters in Hem?

Dit is echt een dilemma want: houd U verre van dit soort praktijken vs. gij zult grotere dingen doen dan Ik. En: gij geheel anders vs. sta op en loop.

Genezing en gezondheid zijn niet het hoogste goed. Zelfs geluk niet. Quote: “Even the river must flow upstream sometimes.” Zita Swoon.

Wat een ellende om dit blog te moeten beginnen met een referentie aan een slap en simpel hitje. “Een pakketje schroot met een dun laagje room.” Toen dit hitje een hitje was verstond ik het gemompel niet en later begreep ik pas dat het om een pakketje “schroot” ging. Maar goed; het beeld staat. Je neemt een hap room -denk je- maar hebt dan opeens een pakketje schroot in je mond.

Ik wil hiermee niet direct gaan refereren aan al die profeten die de wet moesten opeten die dan eerst bitter smaakt en dan zoet in de maag aankomt. Ik wil het beeld een beetje aanpassen en dan toepassen op een ander stukje realiteit dat ik ervaar. (jip-pie! een ervaring!) De room mag blijven. Maak er slagroom van. Maar eronder zit geen schroot maar iets veel smerigers. Iets dat er al veel te lang onder zit. Het is in verre staat van ontbinding. Ja, ik weet ook niet precies wat het is, maar ranzig is het.

En het staat voor zonde (natuurlijk). Soms kan zonde zo Extreem goed, heerlijk, lekker, passend, perfect, licht, wit, stralend, blinkend en zoet lijken dat het gewoon niet anders kan of het moet wel van de Goede Schepper komen. Maar na een flinke hap ervaar je pas hoe smerig en vies het is. Geen enkele zonde uitgezonderd. Ik schrijf dit niet zozeer voor lezers als wel in de eerste plaats voor mijzelf. (Geen vrolijk item om je blog mee te lanceren, maar sommige dingen beginnen gewoon al verkeerd.)

Iets vrolijks om mee af te sluiten? Nu komt het evangelie! Ja, dat dacht je. Dat zou wel een heel simpel blogje worden. Iedere post een zonde-vergeving verhaal. Te goedkoop. Ik wil prima met iets vrolijks afsluiten hoor. Even denken.

Ik heb mijn eerste klant! Een muzikant voor wie ik een website mag bouwen. Ok; hij heeft 50% korting gekregen, maar een klant is een klant. Vrolijk he? Voor mij iig. En voor jullie ook, want over even kunnen zijn blijde klanken iedere huiskamer met ADSL aansluiting vullen.

Nog iets vrolijks. Ik bedenk me ter plekke dat ik iedere post ga afsluiten met een quote. Waarschijnlijk voornamelijk uit een liedje. Waarschijnlijk 99% engelstalig en regulier. De truck wordt dan een zo vaag mogelijke link met de rest van het artikel te vinden en dan niet uit te leggen waarom deze quote.

“People say it all the time - even though it’s true” van Paul Simon van zijn laatste (en slechtste) cd. Zou niet weten welk liedje.