Meer en meer vermoed ik dat de dagelijkse nieuwsberichten over mensen die perverse gruweldaden uithalen niets dan voedsel voor onze ziekelijk nieuwsgierige en vergelijkende geest zijn. We halen stiekem een kick uit de berichtjes die iedere dag wel op de radio zijn of de kranten vullen. Ik hoef niet eens voorbeelden te geven, iedereen weet waar ik het over heb.
Het punt is: als we er naar luisteren of het lezen, hoeven we niet na te denken over ons eigen leven. Over wat wijzelf verkeerd doen, of over hoe we zelf zijn. In vergelijking met mensen die … doen zijn wij engelen. Daarom horen we het zo graag; niet uit medelijden of liefde voor onze medemensen. Freaks zijn er altijd geweest. Voor … was er … en daarvoor … en daarvoor … en uiteindelijk ergens in het begin Kain. Het is geen nieuws.
Dus ik luister er niet meer naar en ik lees de 12 berichtjes over 1 freak niet meer in mijn Bloglines. En als ik het per ongeluk toch opneem dan denk ik er maar niet te veel over na. Daar komt een ongezonde angst uit voort en angst is de tegenspeler van de liefde. Laat ik daar maar eens mee aan de slag gaan. Met iets concreets, iets waar ik wel iets mee kan. Si!
“I saw a war widow in a launderette / Washing the memories from her husband’s clothes / She had medals pinned to a threadbare greatcoat / A lump in her throat with cemetery eyes” Marillion Threshold van Misplaced Childhood.