Heel even was ik bang dat ik een symfonische rocker zou zijn. Ik had min of meer onbewust “Animals” van Pink Floyd in mijn autoradio gedaan, en was hem na een keer of tien luisteren nog niet zat. Dat had ik al eerder gehad met een cd van Marillion (Misplaced Childhood) wist ik me te herinneren. Dit is een goede test om er achter te komen welke muziek iemand Echt leuk vindt.
Ik probeerde van alles om me er zeker van te stellen dat ik niet alleen aan symfonisch gerock gebonden was. Sting zijn Dream of the Blue Turtles faalde jammerlijk, terwijl daar toch echt wel een paar Juwelen op staan. Andere CDs lukt het niet eens uit te luisteren tot het einde. Sommige sneuvelden na een keer of twee.
Maar op vakantie heb ik Trowing Copper van Live gekocht (nostalgie!) en die doet het me goed! Ik zit nu al op een keer of zeven. Nee, ik houd het niet precies bij.
De truck is om een CD waarvan je niet denkt dattie het gaat halen er toch in doet.
Los daarvan: vanmorgen las ik dit artikel over strafrecht. Nu is het deze man zijn bescheiden mening dat levenslange gevangenisstraffen barbaars zijn, maar ik zou een stap verder willen gaan, of een andere richting op en stellen dat het de gestrafte te weinig verandert. Niet de duur van de straf moet perse worden aangepast, de soort straf!
Maar daarvoor moet je terug naar: wat is straf, wat is goed, wat is fout, wat is de basis van onze sociale maatschappij. En dat durven we niet zo goed. We sluiten onze vragen maar liever op achter dikke stalen deuren. Levenslang als het even kan.