In de afgelopen (of: bijna afgelopen) Israël/Hamas oorlog neigde ik naar een begrip voor Israel, hoe erg het ook moest zijn voor heel veel Palestijnen. Tot ik afgelopen week op de de voorpagina van de Trouw een foto zag van een kapotgeschoten gebouw met daarin 5 mannen die de wereld inkijken. Eén van hen draagt het levenloze lichaam van zijn dochter.
Toen dacht ik alleen nog maar: wat een verrotte wereld. Wat een horror, wat een verschrikkelijk ellendig gebeuren hier. Ik kon niet meer ik goed en fout denken, alleen nog maar in emotie: God maak er toch een einde aan. Aan deze zooi.
Het is zinloos te denken: na dit leven komt het goed, want zijn dochter is NU dood. Al het denken en redeneren op wat voor manier ook leidt af van de kern, want: dit is er gebeurt. Dit is de realiteit. En al was dit het enige brokje ellende in heel de geschiedenis van de mensheid; voor mij zou het genoeg zijn geweest. Ik snap er niks van.