Dat is gek zeg. Afgelopen vrijdagavond is er een man vermoord in het bedrijfspand tegenover dat waar ik werk. Op een tijdstip dat mijn baas nog aan het werk had kunnen zijn. Er zijn drie mensen opgepakt. Twee gewone en een zonder vaste verblijfplaats.
Ik las het zaterdagochtend op mijn RSS lezer. Natuurlijk direct mijn collegaatjes gemaild, om te laten merken dat ik het bovenst op het nieuws zit. E�n bevestiging dat dit inderdaad tegenover ons is.
De oppervlakkige kant van het gebeuren is: spannend. Net als wanneer de papierrecycling in vlammen opgaat. Het gesprek van alle drie de komende pauzes. Uiteindelijk gaat Bush de schuld krijgen vermoed ik. Zo gaat dat bij ons.
De andere kant is die, die na een tijdje pas naar boven komt. Bij mij iig. Er is een man vermoord. Een ziel minder op aarde, maar ook: iemand die misschien in doodsangst heeft gezeten. In het pand waar ik iedere dag op uitkijk. Een kamer waar drie mensen binnendringen (?) en daar iemand verlammen met angst en doden met haat. De realiteit (misschien): het had mijn baas kunnen zijn! Of iemand anders die aan het overwerken was. Dat is een gedachte die nog niet helemaal wil doordringen. Gelukkig.
Een derde kant: drie mensen die het leven van een dusdanige waarde vinden, dat ze vinden dat er mensen zijn wie ze het wel mogen ontnemen. Drie mensen met lege ogen. Rood en grijs. Dit is de f*#@g realiteit van deze wereld. Dood en levenloosheid kruisen elkaars wegen.
Update: De man is niet door geweld om het leven gekomen, en de drie man zijn vrijgelaten. Helaas kan ik met een gerust hart het getypte laten staan.