Met Esther naar U2 geweest in de Arena. Slecht geluid, goeie show. Mooie nummers afgewisseld met draken als “With or without you” en “One”. Ze zouden een keer een show moeten doen zonder hits. Gewoon met de goeie nummers. (misschien wil iemand dit idee ff in het engels naar Bono smssen?) Gewoon Zooropa en Babyface spelen en Acrobat en God part II.
Het is natuurlijk een spanningsveld opzoeken tussen mensen de zaal inkrijgen met One, en de Echte Die Hard Fans (ik) tevreden stellen met Ultraviolet. Spanning is goed. Houd je wakker. Te veel spanning is niet goed, want dan vlieg je naar links of naar rechts. Als het te spannend wordt op de trapese, tsja…
Autorijden is de spanning tussen automatisme (schakelen) en inspringen op veranderende situaties (een hond die oversteekt, zodat het gaspedaal wat dieper moet). Met alleen automatisme of alleen improviseren kom je niet van Amsterdam naar Rotterdam.
Blaise Pascal schrijft: te dicht op je boek, of te ver er vanaf: beiden zorgen ze ervoor dat je niet kunt lezen. Te veel wijn en te weinig wijn en je hebt geen inspiratie. Te snel of te langzaam praten; niemand zal je begrijpen. Dit soort beelden draagt hij aan om een soort universele wet te bekrachtigen. De gulden middenweg. Pascal linkt het aan hoe God zich openbaart: niet te veel en niet te weinig. Dat levert een spanning op in het leven van de gelovige. Waarom zien we God niet vaker? Nou; misschien beter nu nog even niet.
Het kan resulteren in een tegenstrijdigheid: Op het moment dat je God wel ervaart gedraag je je anders dan op het moment dat je God niet ervaart. God verbergt zich omdat hij gezocht wil worden (weer Pascal). En als je dan niet direct gaat zoeken, of je niet direct zo leeft zoals Hij dat graag zou zien; je opstelt alsof hij er wel is, dan is dat overkoombaar. God is genadig en geduldig. Maar als je je wel op God instelt als Hij er niet is, ontdek je een kracht die God in je heeft gelegd. En dat is volgens Franciscus de Ware Vrede, de echte vreugd.